Soms gebeuren er dingen in ons leven, waardoor stoere uitroeptekens achter ons geloof zomaar veranderen in een vraagtekens. Soms zijn er onverwachte onderstromen, waardoor het fundament waarop je dacht te staan, zomaar wordt wegspoelt.
In mijn eigen leven ken ik de uitroeptekens, maar ook zeker de vraagtekens. Als jongen van 14 had ik vanwege een gelovige opvoeding en verschillende mooie ervaringen met God een redelijk stevig uitroepteken geplaatst achter mijn geloof. Ja, het was een pril geloof, maar het was zeker geloof. Ik ervoer God in de muziek die klonk in de kerk. Ik ervoer God toen we met vrienden een muziekgroep begonnen, waarin we iets wilden delen van ons geloof. Langzaamaan begon ik God te vertrouwen als een vader die het beste wil met zijn kinderen, maar dat prille geloof veranderde plotsklaps toen ik als puber te horen kreeg dat mijn jongste broertje doodziek was. Dat was een grote schrik en het zette mijn leven op z’n kop.
Mijn broertje Jarnoud begon als vijfjarig jongetje moeilijk te lopen en te loensen met zijn oog. We kregen al snel te horen dat Jarnoud ongeneeslijk ziek was. Er was niets meer aan te doen. Als familie hebben we dag in en dag uit intens gebeden. En er was geloof in een goede afloop. We geloofden dat Jarnoud zou genezen. De realiteit was echter dat mijn broertje zieker en zieker werd. En uiteindelijk stierf Jarnoud.
Ik ben in die tijd ontzettend boos geweest op God. God als goede vader, maar waarom moest een klein jongetje dan op deze wijze lijden? Waarom greep God niet in? We hadden gebeden, gezocht, geklopt, maar het bleef stil…
De boosheid is na zoveel jaren wegebt en het verdriet is ook wel grotendeels weggesleten. Maar iets anders heeft veel meer invloed gekregen in mijn leven. Het was in die tijd dat ik maar lastig mijn gevoel durfde te uitten. Ik vond het als veertienjarige moeilijk om mijn diepste emoties van boosheid en verdriet met volwassenen of leeftijdsgenoten te delen. Misschien ben jij jong. Een tiener. En herken je wel wat ik zeg. Sommige moeilijk dingen bespreek je niet zo gemakkelijk. Je stopt het weg. Je sluit de deur en verbergt de sleutels.
Als veertienjarige voelde ik me teleurgesteld in God. Teleurgesteld in mensen. En omdat m’n leven nou niet echt lekker liep, was ik ook teleurgesteld in mezelf. In die tijd is de overtuiging ontstaan, dat diepe gevoel, dat ik er uiteindelijk toch alleen voor sta. Een verloren en eenzaam gevoel in een onoverzichtelijk wereld.
En dit eenzame gevoel heeft ook duidelijk zijn effect gehad op mijn geloofsleven. Ja, ik geloofde in God. Ik kende de teksten over zijn liefde en God als Vader, maar op hart niveau bleef God ver weg. Of misschien beter gezegd; ikzelf hield Hem op afstand!
Schrijver Joseph Matera schildert op treffende wijze het verschil tussen iemand die vaderloos rondzwerft en een persoon die God als een vader heeft leren kennen. Anders gezegd: iemand met een verweesde geest en een persoon met de geest van het zoonschap. En dit verschil maakt nogal wat uit in hoe je met de dingen in je leven omgaat.
- Een persoon met een verweesde geest is druk bezig om de liefde van God of mensen te verdienen. Iemand met de geest van het zoonschap leeft vanuit het diepe besef dat hij of zij geliefd en geaccepteerd is door een Hemelse vader.
- Een persoon met een verweesde geest handelt vanuit onzekerheid en jaloezie. Iemand met de geest van het zoonschap handelt vanuit liefde en acceptatie. Mensen met een verweesde geest zijn continue aan het strijden tegen die onzekerheid en vinden het maar moeilijk als anderen worden geprezen.
- Een persoon met een verweesde geest heeft sterk de neiging om anderen mensen te gebruiken voor zijn of haar eigen doelen. Iemand met de geest van het zoonschap dient steeds de ander met als doel om het Koninkrijk van God te bouwen.
Herken jij hier iets van? Bij jezelf? Of bij de mensen om je heen? Voel jij je echt een zoon of dochter van God? Of moet je toegeven dat je toch ook vaak als een geestelijke wees door het leven gaat?
Ik geloof dat heel veel problemen van mensen zijn terug te voeren op het feit dat ze zich vervreemd voelen van God en hun biologische vaders. Verweesde mensen die het moeilijk vinden om contact te maken en het moeilijk vinden om zichzelf te accepteren. Het kan heel goed te maken hebben met een gemis. Het missen van de zegen, de aanmoediging en bevestiging van een vader. Hierdoor is er een gat in hun hart ontstaan wat onmogelijk kan worden gevuld door plannen, projecten en prestaties.
Ik wil nog even terug naar Jarnoud. Mijn overleden broertje. In de tijd dat hij doodziek op bed lag kreeg mijn moeder een droom. Ze zag in die droom mijn broertje in het hemelse licht. En de rest van de familie stond op aarde. Het bijzondere was dat naast ons gezin ook nog een blond meisje stond en een wat kleiner blond jongetje. Mijn moeder vroeg zich natuurlijk af wat deze droom te betekenen had. Vele jaren later kunnen we samen wel zeggen dat deze droom van God moest zijn, want zo is het exact gegaan. Jarnoud is naar het hemelse licht gegaan. Jarnoud is thuis, dichtbij Jezus. En niet lang daarna is ons gezin nog verrijkt met een meisje en later een jongetje.
Een dochter, een zoontje.
Een zusje, een broertje
En ja; met blond haar!
In deze droom ervoer ik zo duidelijk dat God ons nooit alleen laat. Ook niet in de meest diepe momenten.
Wat maakt ons geloof krachtig? Heeft dat vooral te maken met onze inzet?
Onze mooie woorden?
Onze godsdienstigheid?
Ik denk het niet. Ons geloofsleven wordt steeds krachtiger als we meer en meer gaan zien wie God werkelijk is. Een Vader die te vertrouwen is. Een Vader die ook ook aanwezig blijft in de moeilijkste momenten.
En ook al zien we het niet altijd, Hij ziet ons helemaal zitten!
